به نام خالق یکتا



..*~~~~~~~*..

◼️ عاشورای حسینی

..*~~~~~~~*..

✅ بخشی از زيبايی های وقايع کربلا:

زيباترين خواهش يک زن
( همراه کردن زهير با امام حسين (ع) توسط همسرش)

زيباترين بازگشت
(توبه حر و الحاق به سپاه امام حسين (ع)

زيباترين وفا داری
(نخوردن آب در رود فرات توسط حضرت ابالفضل (ع)

زيباترين جنگ
( نبرد حضرت علی اکبر (ع) با دشمن)

زيباترين واکنش
(پرتاب کردن سر وهب توسط مادرش به طرف دشمن)

زيباترين پاسخ
(احلی من العسل جناب قاسم ابن الحسن(ع)

زيباترين هديه
(تقديم عون و محمد به امام حسين (ع) توسط مادرشان حضرت زينب (سلام الله عليها )

زيباترين نماز
( نماز ظهر عاشورا در زير باران تير)

زيباترين جانثاری
(حائل قرار دادن دستها، توسط عبدالله ابن حسن (ع) و دفاع از عمو)

زيباترين سخنرانی
( سخنراني امام سجاد (ع) و حضرت زينب (سلام الله عليها) در کاخ ظلم)


✔️ از همه زيبايي ها زيباتر جمله « ما رأيتُ الا جميلاً » که حضرت زينب (سلام الله عليها) حيدر وار بيان کرد.
وقتی که یزید با کنایه از ایشان پرسید: خب. چه دیدی؟
و خانم جواب دادند: غیر از زیبایی چیزی ندیدم

ا‌للّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفرج

..*~~~~~~~*..
منبع: 🔺 انجمن قرآن و عترت

♦♦---------------♦♦

روزى در حرم امام حسين عليه السلام جيب زائرى را دزدى زد و پولهايش ‍ را برد
زائر خود را به ضريح مطهر چسبانيد و گريه كنان مى گفت
يا اباعبداللّه در حرم شما پولم را بردند، در پناه شما هزينه زندگيم را بردند
به كجا شكايت ببرم ؟

حاج حسن مزبور حاضر متأثر شد و با همين حال تأثر به خانه رفت و در دل به امام حسين عليه السلام گريه مى كرد

شب در خواب ديد كه در حضور سالار شهيدان به سر مى برد به آقا گفت

از حال زائرت كه خبر دارى ؟ دزد او را رسوا كن تا پول را برگرداند

امام حسين فرمود: مگر من دزد گيرم ؟

اگر بنا باشد كه دزدها را نشان دهم بايد اول تو را معرفى كنم

حاجى گفت : مگر من چه دزدى كردم ؟

حضرت فرمود: دزدى تو اين است كه خاك مرا به عنوان تربت مى فروشى و پول مى گيرى. اگر مال من است چرا در برابرش پول مى گيرى و اگر مال توست ، چرا به نام من مى دهى ؟

عرض كرد: آقا جان ! از اين كار توبه كردم و به جبران مى پردازم

امام حسين عليه السلام فرمود:پس من هم دزد را به تو نشان مى دهم
دزد پول زائر، گدايى است كه برهنه مى شود و نزديك سقاخانه مى نشيند و با اين وضعيت گدايى مى كند، پول را دزديد و زير پايش دفن كرد و هنوز هم به مصرف نرسانده

حاجى از خواب بيدار مى شود و سحرگاه به صحن مطهر امام حسين عليه السلام وارد مى شود، دزد را در همان محلى كه آقا آدرس داده بود شناخت كه نشسته بود

حاجى فرياد زد: مردم بياييد تا دزد پول را به شما نشان دهم
گداى دزد هر چه فرياد مى زد مرا رها كنيد، اين مرد دروغ مى گويد، كسى حرفش را گوش ‍ نداد. مردم جمع شدند و حاجى خواب خود را تعريف كرد و زير پاى گدا را حفر كرد و كيسه پول را بيرون آورد

بعد به مردم گفت : بياييد دزد ديگرى را نشان شما دهم ، آنان را به بازار برد و درب دكان خويش را بالا زد و گفت

اين مالها از من نيست حلال شما. بعد تربت فروشى را ترك كرد و با دست فروشى امرار معاش ‍ مى كرد

oOoOoOoOoOoO

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

بايد يك خواهر يا برادر بزرگتر از خودمان ميداشتيم كه برايمان از روزهايى تعريف ميكرد كه وقتى روى مبل مينشستيم پايمان به زمين و وقتى روى زمين مى ايستاديم، دستمان به ميز نميرسيد
كه گاهى برايمان مهِ خاطرات مبهم را كنار ميزد
كه همان روزهاى كودكى دستمان را ميگرفت و ميگفت نترس ديوانه. از هيچ دادى نترس. از هيچ آدم بزرگى نترس. از هيچ چيز نترس
كه دلمان را گرم ميكرد
حداقل ميبود تا رازمان را بشنود. تا شريك خاطرات و گذشته و حالمان باشد. تا شريكِ اصلِ حالمان باشد
بايد يك خواهر يا برادر بزرگتر از خودمان ميداشتيم كه دستمان را ميگرفت و با خود ميبرد گوشه هاى دنج شهر را نشانمان ميداد و از هر درى برايمان حرف ميزد كه ياد بگيريم چطور از هر درى با او حرف بزنيم. كه ياد بگيريم حرف بزنيم. كه ياد بگيريم در چشمانش نگاه كنيم و حرف بزنيم
بايد ميبود تا ياد ميگرفتيم چگونه آنچه بسيار دوستش ميداريم را با آنكه بسيار دوست ميداريم قسمت كنيم. حتى پدر و مادرمان را. يا اصلاً يادمان ميداد چه چيزهايى را هيچوقت نبايد با كسى قسمت كنيم
يادمان ميداد تكيه كردن را. يادمان ميداد حمايت پذيرفتن را
بايد ميبود كه يادمان ميداد اينقدر سرتق نباشيم. اينقدر دست رد به سينهء كمكهاى از ته دلش نزنيم. بايد ميبود كه اينقدر يك تنه بار هر چيز بيخود را به دوش نكشيم
بايد يك خواهر يا برادر بزرگتر از خودمان ميداشتيم كه اصلاً عكس از زرشك پلو با مرغِ مادرمان ميفرستاد و ما را دق ميداد در اين سياهِ زمستان. كه با دوستهاى ما كافه ميرفت و حرص ما را درميآورد. كه پا به پايش خوشحال ميشديم، ميخنديديم، غصه ميخورديم، بزرگ ميشديم. كه پا به پاى هم پير ميشديم و خاطره هايمان را شخم ميزديم
بايد ميبود كسى كه از جاى زخمهاى ناشى از كنيتكس ديوار خانهء ميدان امام حسين گرفته تا زخمهاى خورده به جانمان را يادش باشد
كسى كه پا به پاى من مستى ها و آوازهاى امير را، مريضى هاى فريبا را، اشكنه هاى جيگرمادر را، كتلتهاى مامانبزرگ را، تولد شاهين و اشكان و آرش و مبينا را، روز ازدواج خاله را، كلاس زبان رفتن ها را، آن شبِ خونينِ شيشه شكستن ها را
... كسى كه نيستان سومِ مجيد و فرانك را...
بايد ميبود و نبود. بايد ميبودى و نيستى
حالا فكر ميكنم به تنهايىِ تمام تك فرزندهاى فاميل، كه والدينشان بر سر دوراهىِ بچهء دوم، نظرم را درمورد تك فرزند بودن پرسيده بودند و از من رضايت شنيده بودند، بدهكارم
بايد اعتراف كنم كه ما همهء مان باهم تنهاييم بچه ها
همهء مان بايد يك نفر را از خونمان، در خانهء خودمان، از پدر و مادر خودمان ميداشتيم و نداريم
همهء مان جاىِ آن نفرِ بزرگترِ نداشته بارها جور كشيديم، جاى او تنها مانديم، جاى او بزرگ شديم
همهء مان در خانوادهء سه نفريمان، در خانهء مان، اتاقمان، خاطراتمان، عكسهايمان، هميشه جاى يك نفر خالى بود
هميشه جاى يك نفر خالى هست
يك نفر كه اين روزها برايمان از وقتى تعريف كند كه پايمان به زمين و دستمان به آنچه ميخواستيم نميرسيد

* ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ *

مارال مشکل گشا